Van Cheddar naar Bakewell

De derde dag, een donderdag, staat in het teken van een Shakespeare voorstelling in het Minack Theatre. De voorstelling is pas 's middags ('s avonds zijn er ook voorstellingen, we hadden vooraf besteld bij de website van het Minack Theatre) maar we begonnen 's ochtends met een kustwandeling vanaf de parkeerplaats van het theater bij Porthcurno.
We wilden de wandeling van AA Golden Beaches and Cliffs at Porthcurno (5,7 km 2:30u, dus heel goed te doen vóór de voorstelling) maken maar daar was het eigenlijk al te heet voor. We gingen wel langs het kerkje van St Levan naar de kust, een eindje langs de kust en dan weer terug naar de parkeerplaats van het Minack Theatre, al met al een uurtje lopen en toch weer een mooi stukje kust gezien (foto's boven, rechts, onder).

De voorstelling in het Minack Theatre begint pas om 14:00 maar we moeten er sowieso eerder zijn om de kaarten af te halen (versturen per post doen ze niet naar het buitenland). We gaan er ook even lunchen, er is helaas niet zoveel plaats in de schaduw, alleen binnen in het krappe restaurantje.
Daarna moeten we, net als iedereen met pre-booked tickets, nog een hele tijd (in de hete zon) que-en tot we erin mogen.
Eenmaal binnen krijgen we de allerbeste plaatsen toegewezen: in de "loge" rechts, vooraan vlak op het podium!!! We passen er precies met z'n vieren in.

Foto rechts, ik had hier een Wally (van waar is wally) tussen willen zetten maar kon hem zelf niet vinden (hier, in Troje). Daarom maar gewoon: waar is Nico?

Het Minack theatre is een openlucht theater aan zee gebouwd in de vorm van een Grieks theater, aan het begin van de 20e eeuw. De voorstelling die we er zien is Shakespeare's A winter's tale heel mooi gespeeld door Moving Stories
(foto's onder en links).
Erg leuke ervaring, z'n voorstelling in de open lucht met de zee erachter. Er zwom ook nog een zeehond voorbij. Wel jammer dat het zo heet was, geen schaduw en geen zuchtje wind. Gelukkig verkochten ze zonnebrandmiddel want dat hadden we natuurlijk ook niet bij ons.

Na afloop reden we naar Land's End om daar even in de koelte van de airco iets te drinken. We waren niet van plan naar Land's End te gaan en het is ook geen aanrader, erg commercieel, beetje Disney-achtig.

Leuker is dan de ruïne St Helen's Oratory bij Cape Cornwall bij St Just, iets noordelijker. Het was al laat en we waren heet en moe maar anders hadden we er wel langer kunnen blijven. De ruïne van Botallack Mine is er ook vlakbij, er zijn verschillende wandelroutes, oa van AA.

De ruïnes hebben we gevonden dankzij het boek Wild Ruïns, naast de Slow Guides één van de inspiratiebronnen van deze vakantie. Ik had het gekocht, bij reisboekenwinkel De Zwerver, omdat ruïnes, vooral mooie wilde, altijd een goed reisdoel zijn: veel sfeer, fotogeniek en geschiedenis. Eén van onze favoriete ruïnes, Kilchurn Castle in Schotland, staat er ook in, dat gaf de doorslag om het boek te kopen.

We rijden de mooie weg van van St Just naar St Ives (foto onder) op de terugweg naar ons huisje

Vrijdags gingen we weer naar het noorden, naar Bodmin Moor. Eva en ik hadden ons ingelezen (Jamaica Inn, Daphne de Maurier). We zijn even langs Jamaica Inn gegaan (foto links), er is nu een smokkelaars tentoonstelling, zijn we verder niet geweest (het boek is leuker!).

We hebben wel de kerk van Altarnun bekeken (komt ook in het boek voor, mooi houtsijwerk aan de uiteinden van de banken - foto's onder) en daar vlakbij geluncht in de oude beroemde pub The Rising Sun.

Daarna rijden we naar de Minions voor een korte wandeling over Bodmin Moor. De wilde pony's bij de parkeerplaats zijn, helaas voor Eva, te wild om te aaien. In het mijngebouw(foto rechts) dat er nog staat is allerlei informatie over de natuur en de mijnbouw hier (er is verder niets).
Van daar lopen we naar de Cheesewring, het is officieel een kort stukje van de wandeling (#14) uit onze Pathfinder Cornwall wandelboekje. Maar eigenlijk maar een heel kort stukje, zonder boekje lukt je dit ook wel want de cheesewring zie je al vanaf afstand.
De echte wandeling is 9.4km, 3.5u (dat is niet overdreven lang: het is niet lopen als bij de avondvierdaagse, 10 km in 2,5 u daar zijn we inmiddels ook wel achter) naar Kilmar Tor, maar daar hebben we sowieso geen tijd voor want we willen ook nog naar Lanhydrock (voor sluitingstijd)

Links de Cheesewring, een stapel afgeplatte rotsen. Het is genoemd naar de zakken appelpulp uit de cider pers zg cheeses.

Je ziet overal ruïnes van mijngebouwen (foto's rechts en onder). Er wordt in Cornwall al sinds de 16e eeuw tin en koper gewonnen. Het mijngebouwgebied in Cornwall staat op de Unesco werelderfgoed lijst.

De moor hier bestaat hier trouwens vooral uit zompig gras. Wat is een moor? We hadden eigenlijk heide verwacht maar dat is er is niet veel. Van de Yorkshire Moors een paar jaar geleden waren we meer heide gewend. In het Peak District, later deze vakantie, is de moor ook weer gewoon heide. Hier bij Bodmin Moor is de vertaling van Moor eerder moeras dan heide.

We gaan terug met een bochtje zodat we langs de Hurlers komen. Een steencirkel uit de prehistorie (foto onder), ze heten hurlers omdat het volgens het verhaal omdat het versteende hurling spelers zijn. Ze werden voor straf versteend, omdat ze op zondag hurling speelden.
Ook interessant (ik zie het ook net pas, wou eigenlijk kijken wat voor sport hurling is) is dat de hurlers op Bodmin Moor de exacte midwinter dag aangeven, omdat ze dan op één lijn met het sterrebeeld Orion staan (volgens dit artikel)

We waren toen nog net op tijd om een bezoek te brengen aan Lanhydrock, ten zuidoosten van Bodmin (zie mijn kaartje of Lanhydrock's website op National Trust). Het is een groot landhuis, gebouwd als 'familiehuis' voor een adellijke familie. Het heeft ook echt de sfeer van een woonhuis, niet zo protserig, ook een kamer voor de koffers bijvoorbeeld en slaapkamers van de kinderen. Heel bijzonder is de uitgebreide afdeling voor de bedienden, downstairs, met veel werkkamers als de melkkamer, de vleeshouwerij, de bakkamer, etc.