Van Cheddar naar Bakewell

Deze vakantie willen we veel wandelen (korte wandelingen) dus 's middags maar vast de eerste: AA wandeling In the Footsteps of Charing's Pilgrims, vanuit Charing door velden en een stukje van het Pilgrim's Path (van Dover naar Canterbury). Erg mooi (foto boven, meer foto's volgen).
En dan nog even naar de sfeervolle ruïne van St Mary Eastwell (uit Wild Ruins, een van onze favoriete reisgidsen deze vakantie) er vlak bij.

Ons huisje in Cornwall was aan de kust bij St Agnes. De eerste dag maakten we daar een wandeling langs het South West Coast Path, vlak bij St Agnes is een mooie ruïne van een oud mijn gebouw, Wheal Coates (foto links).

's Middags gingen we naar Truro, een stadje met een grote kathedraal, en, voor het eerst deze vakantie naar de Marks and Spencer's en de Waterstones (boeken!).

We waren die dag begonnen met een kustwandeling in de buurt van Porthcurno en gingen na afloop van de voorstelling nog even naar Land's End (om even in de koelte van de airco iets te drinken, verder was het niet de moeite, erg commercieel) en nog even naar een ruïne St Helen's Oratory bij Cape Cornwall bij St Just. (Dankzij het boek Wild Ruïns, naast de Slow Guides één van de inspiratiebronnen van deze vakantie in Cornwall en het Peak District, daarover later meer). We rijden de mooie weg van van St Just naar St Ives (foto onder) op de terugweg naar ons huisje.

Vrijdags gingen we weer naar het noorden, naar Bodmin Moor. Eva en ik hadden ons ingelezen (Jamaica Inn, Daphne de Maurier). We zijn even langs Jamaica Inn gegaan, er is nu een smokkelaars tentoonstelling, zijn we verder niet geweest.
We hebben wel de kerk van Altarnun bekeken (komt ook in het boek voor, mooi houtsijwerk aan de uiteinden van de banken) en daar vlakbij geluncht in de oude beroemde pub The Rising Sun.
Daarna hebben we een korte wandeling over Bodmin Moor naar de Cheesewring (foto rechts), een rare stapel rotsen (lijkt op zakken appelpulp uit de cider pers zg cheeses)
We waren toen nog net op tijd om een bezoek te brengen aan Lanhydrock. een groot landhuis, gebouwd als 'familiehuis' voor een adellijke familie, erg leuk. Heel bijzonder is hier de uitgebreide afdeling voor de bedienden, downstairs, met veel werkkamers als de melkkamer, de vleeshouwerij, de bakkamer, etc.

We komen veel later dan de bedoeling is in Fowey en parkeren is er ook een hele klus. We moeten weer een eind terug naar het pontje van Fowey naar Polperro. In Polperro begint een mooie wandeling langs de baai van Fowey en (weer) een stukje van het South West Coast Path, nu bij Atlantic Bay. Maar voor we gaan wandelen gaan we eerst even koffie drinken in de pub van Polperro.

Dan gaan we nog even uitgebreid shoppen in Drake Circus, het winkelcentrum van Plymouth (M&S en Waterstones - bij Waterstones zoveel boeken gekocht dat de verkoopster me spontaan een stempelkaart gaf en die meteen voor meer dan de helft volstempelde)

's Middags zouden we Dartmoor bezoeken en daar eigenlijk gaan wandelen maar daar was het veel te heet voor. We hebben de wandeling ingekort tot een picknick bij een riviertje bij Dewerstone. Daarna zijn we dwars over Dartmoor gereden. We zijn alleen gestopt bij het bezoekerscentrum in Princetown (in een hotel waar Sir Arthur Conan Doyle, de auteur van Sherlock Holmes op het idee van The Hound of the Baskervilles kwam) en bij de stenen clapper bridge bij Postbridge bekeken.

De dag daarna gaan we naar Bristol, daar doen we 's ochtens een stadswandeling met Duncan McKellar, de wandeltocht Banksy to Blackbeard, the Ultimate Bristol Walking Tour, beslist een aanrader, over graffitikunst en andere straatkunst maar ook over de piraat Blackbeard en we weten nu ook waar Benedict Cumberbatch(!) kortgeleden nog was voor opnames van de volgende Sherlock Holmes serie.......

We eten op een straatmarktje bij de haven en dan gaan we met een bootje naar het schip de SS Great Britain, één van de eerste grote stoomschepen, voorbeeld voor alle latere cruiseschepen, gebouwd halverwege de 19e eeuw door de beroemde Isambard Kingdom Brunel (van o.a.de brug in Bristol en het voor die tijd enorme stoomschip The Great Eastern in Londen - Eva en ik hebben in Londen een Brunel wandeling van London Walks gedaan en weten er dus alles van en kunnen de acteur die Brunel speelt lastige vragen stellen.)
Het schip dat we nu bezoeken, de SS Great Britain heeft jarenlang verwaarloosd bij de Falkland Eilanden gelegen, maar het is uiteindelijk teruggesleept naar Bristol, naar het dok waar het ooit werd gebouwd, en gerestaureerd zoals het er uitzag toen het nog emigranten naar Australië vervoerde.

Foto rechts: ons huisje in Beeley vlakbij Chatsworth. Devonshire Cottage (via Tripadvisor te boeken)

De eerste wandeling hier maakten we in de Dark Peak. Vanuit Edale wandelen we Mam Tor op en dan via Hollins Cross weer terug. Officieel heet de wandeling in het wandelboekje (pathfinder peak district, Nr 15) Lose Hill, maar naar Lose Hill loop je vanuit Hollins Cross nog heen en weer over een richel. Dat stukje doen we niet.
We gaan lunchen in Edale bij The Old Nags Head. Dan gaan we naar Castleton, een dorp even verderop. Daar gaan we met een bootje een grot in (wel bijzonder maar weinig te zien, achteraf hadden we misschien beter één van de andere grotten kunnen bezoekn) en vlak voor sluitingstijd nog even naar Peveril Castle, een ruïne boven Castleton, als jachtslot gebruikt door koning Henry II

 

 

Nico maakt 's avonds nog een wandeling vanuit het huisje in Beeley in de richting van Hob Hurst's House , een grafheuvel uit de oudheid en tevens woning van de lokale kabouter 'a mythical hobgoblin who haunted nearby woods'.

De zondag ervoor hebben we gewandeld op de moors waar Emily Brontë ook rondzwierf toen ze in de buurt op de pastorie van Hathersage logeerde en Wuthering Heights bedacht. Wij volgen wandeling nummer 2 uit de Pathfinder Peak District wandelgids: Carl Wark& Higger Tor. De terugweg gaat langs Burbage Rocks. Op het zuidelijkste punt pauzeren we bij Longshaw Estate.

Foto's hier wandeling bij de Monsal trail, Wormhill en Monk's Dale

(Monk's Dale zelf was ontzttend moeilijk lopen maar achteraf hadden we misschien niet echt een pad)

De laatste dag gaan we naar Eyam. Dit dorp heeft zich in 1666, toen er pest heerste, vrijwillig van de buitenwereld afgesloten. Via zogenaamde grensstenen, boundary stones, werd er, in ruil voor in azijn gedrenkte munten, voedsel neergezet door bewoners van het aangrenzende dorp. De meeste mensen overleefden het niet maar de omgeving werd gespaard. Foto rechts een paar graven even buiten het dorp.
Het ontroerende verhaal wordt uitvoerig toegelicht in een klein museum. Met weinig middelen krijg je hier erg veel informatie. Niet alleen over de pestepidemie maar bijvoorbeeld ook de verhalen, foto's en andere documentatie van de jongens die in de Eerste Wereldoorlog naar het vasteland vertrokken en hoe het hun en hun familie's verder is vergaan. Een klein maar heel bijzonder museum waar de geschiedenis onverwacht heel dichtbij komt.